Treinen in China

Eindigde ik mijn vorige verslag met ‘we’ve got this traintrip under the knee’ ? Hierbij een correctie. We wisten dat 22:45 min met zitplaatsen een lange zit zou worden van Beijing naar Guilin, maar je kon ook staanplaatsen boeken so we figured dat het nog slechter kon. Na onszelf 1.5 uur door de Chinese 1ste week van oktober drukte (dan zijn alle Chinezen vrij) te hebben geworsteld met onze backpacks om bij het station te komen, arriveerden wij bij onze trein. Dikke tip: Ga nooit naar China in de eerste week van Oktober! Het woord ‘’overbevolking’’ krijgt opeens betekenis.

Toen we onze wagon vonden (de achterste vd trein, aka de plebs-wagon), stapten we vol vertrouwen binnen. Laat die vliegtuigstoelen maar komen! Maar daar had half China zich verzameld tezamen met tientallen koffers, kinderen en krukjes. Met onze vier backpacks wurmden we ons een weg naar onze stoelen, die al bezet werden door een aantal norskijkende Chinezen. Met handen en voeten probeerden we uit te leggen dat dit ONZE plaatsen waren, onder het toeziende oog van de halve coupé. Met iedere draai sloegen wij met onze backpack drie Chinezen tegen de grond en een gevoel van claustrofobie begon zich langzaam meester te maken. Ik repeteerde als een soort van mantra in mijn hoofd: Als we zitten komt het goed.. als we zitten komt het goed! En na het wegproppen vd bagage zaten we dan eindelijk, maar het idee dat Hard Seats in de trein misschien vergelijkbaar waren met vliegtuig stoelen verviel tamelijk snel. De schouder-inkepingen in de stoel begonnen zo ongeveer ter hoogte van mijn linkerbil en beenruimte is non-existent in China, laat staan extra beenruimte voor deze GVR van 1.85. OVERAL waar ik keek zaten, hingen, stonden mensen over de stoelen en in de gangpaden, krijsende baby’s, gillende kinderen. Mensen lagen zelfs verticaal onder de treinbanken op de grond te slapen (!). Ik hoef natuurlijk niet te vertellen dat er uiteraard volop werd gerocheld op de grond en sinaasappel schillen, nootjes restanten en sigaretten peuken overal op de grond werden geflikkerd. Het was zo’n 57 graden in de trein en de enige verse luchttoevoer kwam door het gat in de wc. Of wacht, telt sigarettenrook ook mee?

Links voor ons zat een vader met zijn zesjarige kind op schoot, zodat daar een viertal benen waren die ontweken moesten worden en rechts voor ons stond een koffer ter grootte van drie Chinezen. Met onze bergschoenen voelden we ons nog lomper dan we al waren en na 4uur hakte ik eindelijk de knoop door om dan toch maar op te staan en me te begeven in het WC – verkeer. Terwijl ik werd aangestaard door 23 spleetoogjes, was ik eindelijk aan de beurt, wilde weglopen en zag iets bij mijn voeten. Een Chinees zat op zijn knieën met zijn handen mijn schoenmaat op te meten en draaide zich om naar een gewillig publiek achter hem, terwijl hij met grote ogen de ruimte tussen zijn handen liet zien en naar mijn voeten wees. Ik dacht THAT’s IT ! Als wij nog 20u met elkaar in de trein moeten zitten, kunnen we het beter gezellig maken. Demonstratief struinde ik naar mijn backpack, griste de Wat & Hoe in het Chinees eruit en gooide er de eerste beste zin uit die ik zag staan (wat zo ongeveer neerkwam op ‘Heeft u deze skibroek ook in het groen?’). Al snel hadden we de volgende drie uur de grootste lol met zo ongeveer veertig Chinezen die zich om ons heen verzamelden en zich te pletter lachten om onze onktiedonktie-uitspraak en zo de Westerlingen eens van dichtbij konden bekijken.

Slapen deden alleen onze benen en armen (achja, gelukkig sliep er nog iets), en toen we na 24.5uur treinreis (want natuurlijk hadden we hier ook vertraging) Kasha zei: Mijn god, mijn kleine teen slaapt zelfs en ik zei: Welke kleine teen? somde dat de spierpijn ook wel op.

De treinreis was een afwisseling van gevoelens van euforie, zelfvertrouwen en het ultieme backpackersgevoel (DIT is China), tot ultieme claustrofobie, frustratie en de neiging om om me heen te gaan slaan als Wrecked Ralph. Maar uiteindelijk hebben we het wel weer gedaan (lees:1x maar nooit meer) en arriveerden we in Guilin. Daar was geen hostel meer te krijgen en moesten we na twee uur hostel zoeken door naar Yangshuo (lees: nog eens drie uur met de public bus), alwaar we bij aankomst nog een uur naar ons hostel hebben gezocht. Maarrrrr we hebben het wel weer gedaan, we zijn weer bij de volgende bestemming!

En hoe… ! :)