Back to Basic in Mongolie

En daar stonden we dan met tientallen Chinezen, Russen, backpackers en handelaren met grote pakketten in de stromende regen op het perron in Moskou. Met veel gepiep en gekraak reed de Orient Express voor. Na wat geschal door een microfoon, stapte er bij iedere deur een Chinees in uniform uit. Ze stonden perfect in line, hielden hun blik strak naar voren gericht en de handen achter de rug gevouwen. In een woord: KIPPENVEL!
De reis van Moskou naar Ulan Bator, de hoofdstad van Mongolie, zou vijf dagen duren. Onderweg had je ongeveer zes stops per dag, zodat je uit de trein kon en kon rondkijken op de verschillende stations. Russische vrouwtjes verkochten de lekkerste verse broodjes, gerookte vissen (waar ik fijn alleen naar gekeken heb), en pannenkoeken. sAvonds konden we warm water voor de noodles krijgen, mbv een grote waterketel in iedere coupe die verhit werd met kolen. De treinreis was geweldig door het steeds veranderende Siberische landschap, we keken onze ogen uit. En daarnaast was het ook heel relaxt en gezellig met alle leuke en interessante mensen die we ontmoet hebben.

Na vijf dagen kwamen we om 6:30 aan in Ulan Bator. Terwijl iedereen werd opgehaald door reisorganisaties, stonden Kasha en ik opnieuw in de vrieskou te wachten op onze transfer. Na bijna een uur wachten, stapte er een man met grote vissers laarzen het perron op. 'GOEIESMORGENSSSSS!' Met het grootste Amsterdamse accent dat ik ooit heb gehoord. 'Ja', zegt ie, 'ik dacht he, 6:30 is ook zo vroeg dan is het nog donker, weetjewat, ik haal die meiden wat later op, want dan kennen ze de omgeving wat beter bekijken. Had ik mezelf al voorgesteld? Bert de Groot!'. Ja Bert, goed excuus, het was om 5:30 al tamelijk licht buiten. Onze Bert is een rasechte Amsterdammer, getrouwd met een Mongoolse en een gertentenkamp gestart in Tejernl, een van de nationale parken in Mongolie. Wij werden in zijn jeep gehesen en reden door Ulan Bator.

Het is echt een stad onder constructie, overal worden gebouwen gebouwd, veel rotzooi op straat en overal zie je die gertenten in een soort van sloppenwijken. De lonely planet zei: ''Dont let the harsch appearance of the city scare you'', maar toch schrok ik van de armoede en viezigheid. Bert gaf ons gelijk een hele tour (allemaal voor ons he ''want dan konden wij de stad zien'', niet voor hemzelf), doordat we samen met hem zijn boodschappenlijstje gingen afwerken. Eerst moest hij nog hondenvoer hebben. Nu denk ik dan meteen aan van die mooie brokken in zakken voor Diesel, maar nee, in Mongolia geven ze de varkensingewanden aan de honden. In een xenos plastic zakje, pleurde onze Bert de varkensingewanden naast onze backpacks. Bert reed als een razende door de stad, rode lichten, onophoudelijk toeteren en afsnijden, rechts inhalen, alles was geoorloofd. 'Ja,' zegt Bert terwijl hij voor de zeventiende keer zijn middelvinger opsteekt naar een toevallige passant, 'het verkeer is hier een drama. Tja, ik probeer het ze zolang ik hier woon het al te leren, maar ze leren het nooit.' Ondertussen was ik door de veertiende bijna-dood ervaring en de prikkelende warme, rotte geur van net-uitgerukte varkensingewanden een tintje groener geworden. Nadat ik vroeg of er misschien een raampje open mocht, stelde Bert meteen voor dat ik het dan vast niet erg vond als hij een peukie opstak. NEE HOOR BERT, TOP!

Na nog een stop bij een tankstation, twee supermarkten en een wc (om toch ff zijn handen te wassen), begonnen we onze reis naar Tejernl. Met zijn jeep hadden we een soort van jeep safari door de rivieren en bossen om bij het kamp te komen. Wat een prachtige natuur! Aangekomenn in ons tentenkamp in the absolute middle of nowhere, was het -6 en waaide er een ijzige wind met bijbehorende sneeuw. Het was STEENKOUD. Kasha en ik werden naar onze gertent gebracht, met de mededeling dat houtblokken om te hakken verderop lagen en lucifers op het kleine tafeltje. Hmm.. Had ik toch maar beter opgelet als Gian de vuurkorf aanstak. Na heel wat gekl**t kregen we eindelijk de korf aan, maar binnen drie seconden zag de hele gertent zwart vd rook. Oke, volgens mij is de schoorsteen verstopt! We haalden de mongoolse vrouw, die er met een flinke stok een paar keer tegen aansloeg, waarna de rook weer weg kon. Ach, koolstofmonoxide vergifiging is ook overrated. Maar he, STEL, de schoorsteen raakt vannacht als we slapen weer verstopt, dan hebben we gelukkig nog altijd drie gigantische gaten in het dak! Nadat we totaal verkleumd en chagrijnig (om het uur hadden we de wekker om het vuur weer aan te maken), sochtends onze tent uit kwamen gekropen, kwam de buurvrouw: ''Hey I found a piece of your roof!'' Ahh.. Misschien was het daarom ook -13479473183790 in onze tent vannacht. Met een plastic zakje en punaises werd het vervolgens weer vastgemaakt. Haha, welcome to Mongolia!

Maar ondanks dat het zo koud was (de volgende dag scheen de zon weer), was het echt geweldig daar. Wat een PRACHTIGE natuur! We hebben veel wandelingen gemaakt en grote heuvels beklommen zodat we een mooi uitzicht over de vallei hadden. Alle dieren (honden, yakken, koeien, paarden, kamelen) lopen gewoon los, er zijn nergens hekken. Dus toen ik snachts naar de wc ging en tegen iets heel groot en zwaars opbotste (ik zal hier niet ontkennen dat ik daarna niet meer naar de wc hoefde (grapje ;)), stond er inderdaad een yak in de wc. Nadat ik met veel gepor dat beest in beweging probeerde te krijgen (to no avail) en terug naar de tent wilde, stond er een koe voor de ingang van de tent. Gelukkig begonnen er wolven te huilen in de verte, waarna alle honden aansloegen en de koeien en yakken ook in beweging kwamen. Ik wist niet hoe snel ik in mijn tent moest komen!! De volgende dag werden we ''gerustgesteld'' dat de wolven pas echt naar de kampen komen als ze ''echt honger'' hebben en dat ze nu nog een paar honderd meter aan de zijkanten vd kampen pattrouilleerden. Oke, ik ben alweer helemaal gerustgesteld. NOT.

Naast het vele hiken en klimmen, kwam ons laatste avontuur in Tejernl: PAARDRIJDEN. Nu weet ik niet of jullie dit van mij weten, maar ik heb nog nooit op een paard gezeten en wilde dit eigenlijk graag zo houden. De paarden stonden al tegen het hek aangebonden en ik dacht weet je, ik ga alvast even ''bonden'' met een paard dus ik steek mn hand uit om te aaien, waarna er bijna drie vingers afgebeten worden. ''NOOO' schreeuwt onze 2013 cowboy, ''Angry horse angry horse, no touch!'' Wauwww.. wat klom IK met een geruststellend gevoel op die knol.

Ik durfde nog niet los te rijden, dus de cowboy hield mijn lier vast, zodat ik zelfs zonder handen kon rijden. Maar die lier zat redelijk strak, dus mijn paard liep schuin achter Lucky Luke zn paard, waardoor mijn knie als een soort van giant tissue fungeerde omdat ik constant met mn knie in dat paard zn kont zat. Na opnieuw angstvallig mijn knie weg te houden van The Brown Area zei ik tegen Lucky Luke dat ik het toch dan maar heel misschien eigenlijk niet maar toch maar wel zelf wilde proberen. Hij geeft mij mn lier terug, begint te grijnzen en begint opeens CHOUUUU CHOOOUUUUU te roepen. Voor ik het weet draaft mijn paard er vandoor! Denk je een soort van slechte tekenfilm in, waar je zo'n houterige Pinokkio op een paard ziet die met een klap iedere x terug in het zadel wordt geknald, terwijl ik herhaaldelijk lucht naar binnen zuig en vloeken probeer te onderdrukken. Maar ik overleefde het heuheu!
Maar biij het oversteken van een rivier besluit Blessie dat ze geen zin heeft om daar in te gaan, draait van de groep af en gaat ervandoor. Gelukkig wist ik al hoe die draf aanvoelde en bleef ik tamelijk rustig (lees: ''HEEEEEEELPPPPP AAAAAHHH IEEEEEHHH COWBOOOYYY MY HORSYYYYY HEEEELLPPPP''), Maar daar kwam mijn Mongoolse cowboy aan galopperen met haren wapperend in de wind en ik gooide de lier naar hem over. Ach, het had best romantisch kunnen zijn als Lucky Luke niet 110 kilo had gewogen en kaal was. En op het laatst, toen we bijna bij het kamp waren, CHOU CHOU'd onze cowboy mijn Blessie nog wat harder en voor ik het wist gingen we in galop over de Mongoolse steppe. Mijn BH zat zo ongeveer ter hoogte van mijn knieen op dat moment en 'Fuhuck' was het enige dat ik uit kon brengen, maar oh oh wat was dat gaaf! Maar al met al, Blessie.. bedankt voor de ervaring, maar ik hou het liever bij een fiets.

Toen op de tweede dag MARGA en VALERIE arriveerden, inclusief bijbehorende roze broek, pantersjaal, muts met strikjes en veel te grote designerzonnebrillen, kwam ik er pas achter wat voor een Robinson Crusoe's Kasha en ik aan het worden waren. Zelf hout hakken in de bossen en kleiner maken tot sprokkelhout, vuur maken, kolen verzamelen, water koken op de stove. Ja ja, echte meisjes op de prairie is er niks bij.

Trouwens, Fretje Plek bestaat toch ook in Mongolie, na zeven dagen niet douchen kon je zo ongeveer friet bakken in mijn haar en een pakje zware havaanse jongens draaien van het haar op mijn benen (sorry pap). Maar toen we na onze avonturen in Tejernl via de ossenkar teruggebracht werden naar de bewoonde wereld, kwamen we aan in ons hostel. Daar hadden we zelfs een whirl douche met meerdere stralen en watervaldouche, mmm dat was echt fijn! De stad Ulan Bator zelf was niet veel soeps, we hebben twee van de drie sightsees gezien, zoals een boeddhistische tempel en een 16m hoog gouden Boeddha beeld. Voor de rest op het terras bij Cafe Amsterdam in de zon gezeten en onze Tejernl avonturen gedeeld met de mensen die we ontmoet hadden in de trein. De mensjes zijn hier heel klein en er wordt flink gewezen en gestaard, op de foto's kun je zien hoe ik belaagd wordt door een klas met schoolkinderen die op de foto wilden met deze Grote Vriendelijke Reus.

Zometeen stappen we weer in de Orient Express richting Beijing. Dus so far so awesome: ons Mongoolse avontuur zit er alweer op, ons Chinese avontuur gaat bijna beginnen!